از ياد داشتهای مقاله "طراحی فازی"
وقتی برای تعيين وقت ملاقات می گوييم: "ساعت چهار تو را خواهم ديد." اين بدان معنی نيست که اگر يک ثانيه به چهار، يا چهار و يک ثانيه سر قرار باشی مرا نخواهی ديد. گرچه "ساعت چهار" موقعيت زمانی دقيقی را تعريف می کند، اما طبيعت مبتنی بر عدم قطعيت انسانی ما باعث می شود که بدون ترديد، يک ثانيه قبل و بعد، و حتی يک دقيقه قبل و بعد از ساعت چهار را مشمول زمان قرار بدانيم. در اين ميان نکته ای وجود دارد و آن ميزان شامل شدن است که منطق فازی آن را به چالش می کشد. بدون شک هر چه از ساعت چهار دور شويم – چه به طرف ساعت سه يا پنج – ميزان اين شامل شدن کمتر و کمتر خواهد بود تا زمانی که ديگر آن را ساعت چهار نخواهيم شمرد. اگر ساعت چهار و چهل دقيقه سر قرار برسيد چه اتفاقی می افتد؟